Przypadek pacjenta – choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego

Choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego jest jednym z najczęstszych problemów zdrowotnych. Stanowi ona wynik zniszczenia chrząstki stawowej, która traci zdolności amortyzujące i zmniejszona zostaje siła tarcia.

Najczęściej występuje u osób w podeszłym wieku, jak i u sportowców po zakończeniu kariery. Objawy choroby początkowo mogą być dyskretne. Pacjenci skarżą się na niewielki ból, osłabienie kończyny, bóle w okolicach stawu kolanowego czy zmniejszenie wydolności chodu. Jednak przy ignorowaniu takich dolegliwości, choroba zwyrodnieniowa biodra daje się coraz to bardziej we znaki powodując nasilający się ból, obrzęk, zmniejszenie ruchomości w stawach a nawet pozbawienie możliwości poruszania się.

Przypadek pacjenta

Pacjent w wieku 69  z powodu silnego bólu w stawie biodrowym oraz w stawie kolanowym udaje się do najbliższej jednostki Szpitalnego Oddziału Ratunkowego. Zostaje skierowany do pracowni RTG w celu wykonania specjalistycznych prześwietleń oraz na badania tomografii komputerowej. Diagnoza została potwierdzona – choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego. Pacjent zostaje skierowany do poradni ortopedycznej w celu ustalenia dalszego leczenia – przeprowadzenia operacji wszczepienia endoprotezy.

Implantacja endoprotezy stawu biodrowego jest zabiegiem, w wyniku którego zniszczony staw biodrowy zostaje zastąpiony sztucznym – endoprotezą cementową. Ten rodzaj protezy mocowany jest do kości za pomocą tzw. cementu kostnego. Zazwyczaj jest ona stosowana u pacjentów w starszym wieku. Endoproteza stawu biodrowego pozwala pacjentom przede wszystkim całkowicie uwolnić się od bólu i zażywania środków przeciwbólowych.
Zabieg wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego przeprowadzony zostaje w znieczuleniu miejscowym, tzw. blokadzie. Przed zabiegiem pacjent otrzymał antybiotyki oraz heparynę, której zadaniem jest minimalizacja ryzyka powstania zakrzepicy żylnej.
Na początku zabiegu odcina się szyjkę kości udowej wraz z głową kości udowej. Następnie pogłębia się panewkę w kościach miednicy. Usunięte elementy własnego stawu są zastępowane przez endoprotezę – część udową i panewkową.

Po wykonaniu operacji, pacjent nadal przyjmuje przez okres 4 tygodni osłonowe antybiotyki oraz przez okres 6 tygodni samodzielnie podaje sobie zastrzyki przeciwzakrzepowe. Czas pobytu w szpitalu to 2 tygodnie.
Już w pierwszej dobie po wykonaniu zabiegu, pacjent wykonuje ćwiczenia izometryczne, próby pionizacji oraz ćwiczenia oddechowe, które są stopniowo rozszerzane. W 6 dobie rozpoczyna chodzenie ze stopniowym odciążeniem kończyny operowanej. Po zakończeniu hospitalizacji, pacjent porusza się za pomocą kul ortopedycznych i kontynuuje ćwiczenia rehabilitacyjne.

Rehabilitacja po wszczepieniu endoprotezy

Terapia manualna – mobilizacja blizny pooperacyjnej. Masaż tkanek miękkich związanych z blizną. Działanie terapeutyczne: wygładzanie blizny, zapobieganie sklejaniu się i przerastaniu tkanek.

Laseroterapia – biostymulacja laserowa, wykorzystująca bezpośrednie działanie promieniowania laserowego na procesy tkankowe, nie powodując ich uszkodzenie. Działanie terapeutyczne: przeciwbólowe, przeciwzapalne, regeneracja nerwów i gojenie się ran, poprawa ukrwienia i odżywiania tkanek.

Ćwiczenia indywidualne – ćwiczenia odciążające, dobrane do potrzeb pacjenta ćwiczenia ogólnousprawniające.

Rehabilitacja jest niezwykle istotnym elementem przywracania pełnej sprawności – po zabiegu powinna być systematycznie wykonywana minimum przez 6 tygodni.