Przypadek pacjenta – udar niedokrwienny mózgu

Udar mózgu stanowi chorobę neurologiczną, która powstaje na skutek niedokrwienia w obrębie określonego obszaru lub wylewu krwi. Przyczyną udaru niedokrwiennego jest niedrożność lub zwężenie tętnic doprowadzających krew do mózgu lub tętnic wewnątrz mózgowych spowodowanych zmianami miażdżycowymi lub obecnością skrzeplin w sercu.

Przyczyny udaru mózgu

W większości przypadków, udar mózgu wynika z zaniedbania wysokiego ciśnienia tętniczego. Jeżeli Twoje ciśnienie jest wyższe niż 140/90 mm Hg, jesteś kilkukrotnie bardziej narażony na wystąpienie udaru niż osoba z prawidłowym ciśnieniem. Zagrożone tą chorobą są także osoby, które chorują na cukrzycę lub choroby serca. Udar może dotknąć także palaczy – palenie papierosów zwiększa krzepliwość krwi, uszkadza ściany naczyń krwionośnych i je obkurcza. Może także wystąpić u osób, u których w rodzinie pojawiła się już ta jednostka chorobowa lub chory cierpi na zaburzenia rytmu serca lub kardiomiopatię – powiększenie sylwetki serca. Przyczynę może stanowić także zbyt wysoki cholesterol czy otyłość.

Objawy występowania udaru mózgu

Najczęstszymi objawami występowania udaru, są przede wszystkim niedowłady – osłabienia siły mięśni jednej połowy ciała bądź w skrajnych przypadkach paraliż kończyn. To także występowanie odrętwienia w obrębie jednej połowie ciała, ograniczonych do kilku jego poziomów, np. twarzy czy ręki oraz zaburzenia widzenia połowicznego – pacjent dostrzega tylko lewą lub prawą stronę widzenia oraz całkowita lecz chwilowa utrata wzroku jednego oka. Czynnikami świadczącymi o możliwości wystąpienia udaru są także zaburzenia mowy. W tym przypadku, chory nie jest w stanie wypowiedzieć słów wyraźnie, nie wykonuje poleceń, nie jest w stanie zrozumieć co się do niego mówi.

Przypadek pacjenta

Pacjent w wieku 64 z objawami odrętwienia prawej połowy ciała oraz ograniczeniem widzenia i mowy, zostaje przewieziony karetką do szpitala z podejrzeniem wystąpienia udaru. Trafia do pobliskiego Szpitalnego Oddziału Ratunkowego w celu wykonania tomografii komputerowej, mającej na celu wykluczenie bądź potwierdzenie jednostki chorobowej udaru – niedokrwiennego lub wylewu krwi. Po wykonaniu badania oraz przeprowadzenia szczegółowego wywiadu lekarskiego z najbliższymi pacjenta, okazuję się, iż pacjent cierpi na udar niedokrwienny mózgu. Im szybciej rozpocznie się leczenie, tym większe jest prawdopodobieństwo na całkowity powrót do zdrowia i bardzo często uratowanie życia pacjentowi. W tym przypadku zastosowano leczenie trombolityczne – rozpuszczenie skrzepliny blokującej tętnicę poprzez zastosowanie odpowiedniego leku w postaci wlewu dożylnego. Jednak czas, w którym można podać lek, to 4,5 h od momentu zauważenia objawów udaru. Pacjent będący na oddziale neurologicznym pozostaje pod obserwacją przez dwa tygodnie.

Rehabilitacja po udarze mózgu

Rehabilitacja po udarze niedokrwiennym stanowi bardzo istotną rolę w całkowitym powrocie chorego do zdrowia. Jednak należy ją podzielić na okres wczesny – w którym zabiegi rehabilitacyjne są porównywalne z intensywną opieką pielęgniarską – zapobieganie powstaniu odleżyn, przykurczów, nieprawidłowym ułożeniom kończyn oraz powikłaniom płucnym. Następny etap stanowi rehabilitacja późna , tj.:

Pionizacja – ćwiczenia siadania, wstawania, stania, pierwsze próby chodzenia.

Ćwiczenia czynne – ćwiczenia poprawiające siłę i masę mięśni. Działanie terapeutyczne: poprawa stabilizacji.

Ćwiczenia bierne – ćwiczenia pobudzające stymulację nerwowo-mięśniową. Działanie terapeutyczne: poprawa sprawności układu nerwowego, elastyczności tkanek miękkich.